Samen zetten we de strijd verder voor gelijkheid en solidariteit!
Als kind van een Marokkaans arbeidersgezin is 1 mei altijd een heel belangrijk moment geweest voor mij. Deze dag staat en stond internationaal in het teken van solidariteit en gelijkheid. Twee waarden die me nauw aan het hart liggen en nog altijd om strijd vragen in onze samenleving.
Gisteren legden toeleveranciers van Volvo Gent het werk neer na een racistisch voorval tijdens een werkoverleg, maar de directie liet na om daarop kordaat te reageren. Het Minderhedenforum deed begin dit jaar een onderzoek naar dienstencheques bedrijven en kwamen tot de conclusie dat zestig procent van de bedrijven zou ingaan op de vraag van klanten om geen zwarte of poetshulp van vreemde origine aan te bieden. Eén derde van de Gentenaars wil geen woning verhuren aan iemand die Mohamed heet of een andere buitenlandse naam heeft volgens een studie van Ugent. De vele getuigenissen via hashtag DailyRacisme geven aan hoe groot het probleem van racisme is en hoe schrijnend de situatie.
Ondertussen heeft de meerderheid in het stadsbestuur van Antwerpen (CD&V, Open VLD en N-VA) een voorstel van mij en Wouter Van Besien voor een anti-discriminatie en racisme plan weggestemd. Een gemiste kans van het stadsbestuur om de getuigenissen van heel wat van zijn inwoners te erkennen en aux sérieux te nemen. Dit stadsbestuur wil alvast de strijd niet mee voeren tegen dit onrecht.
Maar niet getreurd, dit houdt ons niet tegen om met duizenden de strijd verder te zetten en diversiteit te vieren. Heel wat inwoners uit mijn stad, bestaande uit meer dan 174 nationaliteiten doen dit elke dag met kleine en grote gebaren van solidariteit! Via verschillende buurtactiviteiten, acties en protesten zetten zij de diversiteit in onze stad in de picture en duiden zij de meerwaarde daarvan. Of het nu via een toneelstuk is van SIN Collectief, slampoetry van Seckou of Anissa of evenementen van kinderen en jongeren van Kras en JES, het is duidelijk dat strijd voor erkenning via verschillende vormen gevoerd wordt. De tijd om racistische voorvallen te minimaliseren en negeren is voorbij, ongeacht wat bepaalde politici of opiniemakers durven te beweren. De tegenbeweging en haar vele moedige leiders is meer dan ooit aanwezig en gelukkig maar!
Tegelijkertijd merk je ook dat de armoede in Vlaanderen en Antwerpen groter en groter wordt. Al Ikram, een Borgerhoutse vrijwilligersvereniging die zich hard inzet voor armoedebestrijding kan alleen de toestroom van mensen die leven in armoede niet aan. Meerdere Antwerpse scholen signaleren dat er heel wat kinderen met lege boterhamdozen op school aankomen en meer dan 6000 mensen worden afgesloten van hun watervoorziening in Antwerpen en de randgemeentes. Om maar aan te geven hoe groot de armoedeproblematiek van heel wat inwoners in onze stad is. Velen hebben zelfs geen toegang tot basisbehoeften als water en eten!
Heel wat vrijwilligersorganisaties doen hun best om die basisbehoeften te voorzien, maar geven zelf aan dat dit geen structurele oplossing is tegen armoede. Er zijn structurele maatregelen nodig en net daarop bespaart de Vlaamse Overheid en het stadsbestuur. Er moet meer ingezet worden op gelijke onderwijskansen, jeugdwerk, toegankelijke gezondheidszorg en alle inkomens en uitkeringen moeten opgetrokken worden tot boven de armoedegrens. Sociale (grond)rechten moeten ook automatisch toegekend worden. Er moet dringend een taks shift komen om een betere herverdeling te realiseren zodat de zwaarste lasten gedragen worden door de sterkste schouders.
Samen zetten we de strijd verder voor gelijkheid en solidariteit!
