Aziatisch zijn in België: hoe culturele ont­wor­te­ling kan uitnodigen tot her­ont­dek­king

Als kind van een Belgische vader en een Filipijnse moeder groeide ik op in een wereld waar ik voortdurend moest balanceren tussen twee identiteiten. In België voelde ik de afwezigheid van Aziatische rolmodellen, de schijnwerpers leken namelijk uitsluitend gericht op witte mannen en vrouwen. Dit gaf me vaak het gevoel een soort tweederangsburger te zijn. Mijn moeder, met haar sterke verlangen om mij een goede toekomst te bieden, voedde mij op met Westerse waarden, vaak vanuit een diepgewortelde angst dat ik zonder die aanpassing minder kansen zou krijgen. Hoewel ik haar bedoelingen begreep, bracht dit een innerlijke worsteling met zich mee: hoe kon ik mijn eigen culturele achtergrond omarmen terwijl ik me moest aanpassen aan de dominante cultuur?

Wat me in die jaren overeind hield, was mijn fascinatie voor muziek, kunst en verbeelding. Als nieuwsgierig kind zocht ik voortdurend naar manieren om de wereld om me heen te ontdekken en te begrijpen. Die drang om te creëren en te experimenteren heeft me gevormd en geleid naar het muzikale pad, een plek waar ik kon ontsnappen en mijn liefde voor verbeelding kon uitdrukken, ondanks de obstakels die ik als Belgisch-Filipijns kind ervaarde.

Jarenlang probeerde ik mijn Aziatische identiteit te onderdrukken, uit angst en schaamte voor mijn eigen cultuur. De maatschappelijke verwachtingen duwden me in een identiteitscrisis: hoe kon ik een authentieke persoonlijkheid ontwikkelen als de mensen om me heen mijn afkomst veroordeelden? Mijn schooltijd op een elitaire Gentse katholieke school versterkte dit gevoel. Het onderwijssysteem leek gestoeld op een tunnelvisie waarin de filosofie van de reddende witte intelligente man centraal stond, en mensen sluipenderwijs in hokjes werden geplaatst. Buiten mijn oudere broer en een Zuid-Koreaanse geadopteerde medeleerling was ik het enige kind van kleur. Als verlegen en stille jongen vond ik het moeilijk om aansluiting te vinden. Mijn ouders schreven me in bij de scouts, hopend dat dit me zou helpen vrienden te maken.

Maar daar liep ik tegen mijn eerste diepgewortelde trauma aan. Bij een spel waarbij groepjes werden gevormd, werd ik als laatste gekozen, en de scoutsleider, zichtbaar geïrriteerd, zei: "Moet ik die lelijke Chinees er echt bij nemen?" Deze woorden sloopten mijn zelfbeeld. Een tweede klap volgde op de speelplaats, waar ik na een racistische opmerking een medeleerling per ongeluk tussen de benen schopte. Hij moest naar het ziekenhuis worden afgevoerd, en de reactie van de school liet mij gebroken achter: ik moest twintig pagina’s schrijven met de tekst "ik geef mijn medeleerling geen karateschoppen." Deze straf voelde niet alleen vernederend, maar versterkte het isolement en de micro-agressies die ik dagelijks onderging.

Mijn tienerjaren waren een periode van turbulentie en zelfontdekking. Aanvankelijk uitte ik mijn frustraties in rebellie, een manier om de micro-agressies die zich tijdens mijn schooltijd - tot aan de hogeschool - bleven opstapelen, van mij af te zetten. Deze voortdurende confrontaties verdoofden me, tot ik een uitweg vond in de wereld van activistische hiphop en rap. Hier hoorde ik stemmen die de pijn en ongelijkheid verwoordden waarmee ik me kon identificeren. De muziek en teksten van deze gemeenschap gaven mij kracht: ze bewezen dat mensen in de marges van de maatschappij kunst konden gebruiken om zich uit te drukken en zich te verzetten tegen onderdrukking.

Buiten muziek zocht ik soelaas in rauwe graphic novels over superhelden die, net als ik, uitgespuwd werden door de samenleving. Ik verbond me op school met de underdogs en creëerde mijn eigen inner circles. Toch bleef mijn Aziatische identiteit een dode hoek. De druk om 'zo wit mogelijk' te zijn, woog zwaar. Tegelijk gaf de zwarte gemeenschap met haar krachtige muziek mij het gevoel dat ik niet hoefde te buigen onder het juk van de dominante cultuur. Ironisch genoeg boeiden manga, martial arts en videogames me enorm, maar ik vermeed bewust om die interesses naar de buitenwereld te tonen, bang om verder in een stereotype geduwd te worden.

Mijn ambitie als dj, producer en organisator van evenementen gaf me enerzijds het nodige zelfvertrouwen, maar bracht anderzijds een vals gevoel van verbondenheid met zich mee. Het nachtleven is een high-energy wereld, waar de lijn tussen authenticiteit en façades flinterdun is. Hoewel ik op prestigieuze locaties speelde, van Parijs en Londen tot Istanbul en Moskou, voelde het vaak alsof ik iets tegen mijn eigen natuur in deed. Deze innerlijke tweestrijd woog zwaar. Elk succes werd door mijn moeder beantwoord met dezelfde vraag: "Verdien je daar tenminste iets aan?" Hoe ver ik ook kwam, ze was nooit onder de indruk. Haar verwachtingen – een klassiek gezinsleven naar haar evenbeeld, maar dan beter – hingen constant als een schaduw boven mijn keuzes.

Pas later begon ik te begrijpen waarom mijn moeder me zo terroriseerde met haar verwachtingen. Ze handelde vanuit angst, geboren uit haar eigen worsteling als immigrant, en hoopte met een vol vertoon van tough love mijn toekomst veilig te stellen. Haar aanpak, waarin angst en verwachting de rode draad vormden, had me gevormd, maar ook gevangen gehouden.

Het gebrek aan artiesten met een Aziatisch uiterlijk, zowel binnen als buiten onze landsgrenzen, gaf me weinig motivatie om mijn Aziatische roots of eigenschappen te omarmen. Het voedde mijn onzekerheden en had ook zijn weerslag op mijn relaties, zowel persoonlijk als professioneel. Na vijftien jaar besloot ik het nachtleven vaarwel te zeggen, op één muzikaal coronaproject na, dat geen lang leven beschoren was. Door die beslissing verbrak ik ook de toxische banden die me jarenlang ongelukkig en onzeker hadden gemaakt. Het was een harde realisatie: ik was mezelf kwijt, verstopt onder een dekmantel van maskers. Wat ik eigenlijk zocht, was een plek waar ik mezelf kon zijn—geen waardering, geen bevestiging, enkel acceptatie. Maar zelfs dat leek op dat moment niet binnen handbereik.

De complexe processen in mijn leven hebben ervoor gezorgd dat mijn eigenheid en identiteit lange tijd zoek waren. Mijn leven voelde als een vat vol tegenstrijdigheden, waarin elke keuze me verscheurde. Ik wilde niet langer voldoen aan verwachtingen die niet de mijne waren, en tegelijkertijd kon ik mijn passie voor creatie en de artistieke wereld niet verloochenen. Om mezelf terug te vinden, moest ik een diepgaande transformatie ondergaan. Meer dan dertig jaar lang had ik mezelf geconditioneerd en aangepast aan mijn omgeving, terwijl ik mijn Aziatische kant ontkende. Dit ondanks het feit dat de Aziatische cultuur – die via media, reizen en mijn moeder en haar omgeving mijn leefwereld binnendrong – altijd als een warme deken aanvoelde. Mijn lichaam en geest hebben jarenlang gehunkerd naar authenticiteit, en even lang heb ik die ontkend.

Met de oprichting van Asian Persuasion is voor mij een nieuwe fase aangebroken: een essentiële ontdekkingsreis naar mijn roots en innerlijke bewustzijn. Tijdens deze reis ontmoet ik gelijkgestemde mensen, artiesten, stemmen die verbondenheid creëren en waardevolle inzichten delen. Zij laten me toe mijn gevoelens te delen en maken de weg vrij voor een diepere connectie met mezelf en mijn achtergrond.

Het is hoog tijd dat Aziatische artiesten uit de schaduw treden en erkend worden voor de rijke talenten die ze te bieden hebben. De draagkracht hiervoor is er, en de samenleving is klaar voor een verschuiving die diversiteit en inclusie naar een hoger niveau tilt. Het zichtbaar maken van deze stemmen is niet alleen een verrijking voor de kunst en media, maar ook een stap richting een meer rechtvaardige en evenwichtige maatschappij.

Asian Persuasion, ontstaan in 2022, is een platform met een duidelijke visie: een wereld creëren waarin de immense bijdrage van Aziatisch talent in media, kunst en cultuur wereldwijd wordt gevierd en erkend. Wij streven ernaar het toonaangevende platform te zijn dat Aziatische creatievelingen koestert en onder de aandacht brengt, door een omgeving te creëren waarin diversiteit wordt omarmd en elk verhaal de kans krijgt om verteld te worden. We zien een toekomst voor ons waarin Aziatische vertegenwoordiging niet alleen een doel is, maar een realiteit, die culturele landschappen wereldwijd beïnvloedt en verrijkt.

Naast het organiseren van artistieke evenementen, richten we ons ook op de sociale aspecten van Aziatische representatie. Via publicaties, paneldiscussies, podcasts en documentaires verkennen we de ervaringen en uitdagingen van Aziaten in media en samenleving. We streven ernaar diepgaand onderzoek te verrichten naar de feitelijke representatie van Aziaten, en deze inzichten te gebruiken om te pleiten voor geïnformeerde verandering en inclusie.