Kun je de wanhoop van mensen in woorden vatten?

Duinkerke. Een grote open vlakte. Alles weggemaaid, struiken verwijderd. Op de plek waar vorige keer heel wat tenten verstopt waren, gaapt nu een leegte. Bevreemdend. Waar zijn onze vrienden gebleven?

Duinkerke © Nathalie

Zoals altijd vinden zij ons. Uiterlijk heerst een bedrieglijke vrolijkheid. Innerlijk frustratie en gelatenheid. De politie is opnieuw in alle vroegte langsgekomen. Mensen werden uit hun tenten gejaagd. Behandeld als dieren. Geen kans om hun persoonlijke spullen te verzamelen. Ligt je gsm nog in de tent? Brute pech. Die ben je kwijt.

Er wordt ons verteld hoe mannen in witte pakken hun volledige hebben en houden vernielden: tenten, dekens, voeding, water, … alles werd afgenomen en vernietigd. Elk van hen zocht een nieuwe plek, dieper de bossen in. Sommigen kregen tenten van mensen die hulp wilden bieden, anderen vonden lekke tenten, weer anderen vonden niets.

Duinkerke © Petra

We verdelen de kledij, de schoenen, het water, de melk, de koeken en de eieren. Mannen, vrouwen en kinderen. Wachtend op hun beurt. Dan zijn de auto’s leeg. Frustratie, bij hen en bij ons. Te veel mannen, vrouwen en kinderen blijven met lege handen achter. Terug naar Auchan. Een nieuwe vracht halen. Opnieuw in geen tijd weg. Weer frustratie, bij hen en bij ons...

Twee vriendinnetjes, hoogstens tien jaar oud, houden ons tegen. In hun beste Engels vragen ze of we nog melk hebben. We hebben zes brikken, die we eigenlijk al aan iemand anders hebben beloofd, en geven er hen twee. Schoenen passen. Spelletjes spelen. Luisteren naar hoe de politie hen uit de truck zette en ook al eens uit een boot. Kinderlijke onschuld, gebroken door de erbarmelijke omstandigheden. Keihard. Confronterend. Op weg naar huis de zoveelste stortbui. We denken aan de families in de lekke tenten.

Zoveel onmacht. Op een dag als vandaag lijkt het een eindeloze strijd. Maar over twee weken gaan we terug. Doen we wat overheden nalaten.