Al vele jaren houdt het thema 'radicalisering' onze beleidsmakers in de ban. Van links tot rechts werd daarom ook gepleit voor allerhande 'deradicaliseringsprogramma’s'. Ondertussen doet onderzoek echter uitschijnen dat die programma’s niet altijd even efficiënt zijn – en soms zelfs contraproductief. Door de wijze waarop het debat in de media wordt gevoerd, is er daarenboven weinig ruimte voor een genuanceerd debat over het thema. Meer nog, telkens opnieuw viseert men een specifieke bevolkingsgroep en verliest men allerhande belangrijke tendensen uit het oog, zoals de uitholling van burgerrechten door de enge focus op een veiligheidsdiscours.

Na een jaar coronapandemie in België, maken acht kritische media-organisaties - waaronder Kif Kif - de balans op. Een economie die moest blijven draaien, verregaande repressie door politiediensten en een koloniale vaccinatiepolitiek zorgden ervoor dat de gevolgen van het virus vooral werden afgewenteld op mensen met een maatschappelijk zwakkere positie. Dat moet anders.

België scoort het slechtst van heel Europa op vlak van werkzaamheidsgraad van personen met een migratieachtergrond, zo blijkt uit onderzoek van het Vlaams Steunpunt Werk. Dit is een probleem dat structureel aangepakt kan worden door middel van 'positieve acties'.

Op de Groenplaats, het Moorkensplein en in het Kielpark zijn zondagmiddag telkens honderd Antwerpenaren symbolisch opgestaan tegen racisme. Hun even poëtische als strijdvaardige actie stond in het teken van de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. ‘Net in deze moeilijke coronatijden worden mensen met migratieroots extra hard getroffen’, stelt medeorganisator Sarah El Massaoudi.

Luk Vervaet volgt al decennialang de evoluties in (extreemrechts) staatsgeweld op in België en daarbuiten. Met I can’t breathe: de nieuwe adem van het verzet schreef hij een boek waar veel activisten en andere geïnteresseerden op wachtten na de samenloop van de Black Lives Matter-golf en de verschillende doden door politie. Beginnend met een diepgaande analyse van de dood van George Floyd, maakt hij komaf met twee hardnekkige mythes die het debat in hun greep houden: dat het politiegeweld in de VS niet te vergelijken valt met Belgisch politiegeweld, en dat we ons huidig politiesysteem nodig hebben om de samenleving veilig te houden.

...een hoop clichés. Dat is mijn conclusie na het bekijken van het Eén programma Reizen Waes: Vlaanderen. Tom Waes en zijn team blikten de laatste aflevering in in Brussel. Met een open blik en vol nieuwsgierigheid wou ik meer weten over 'de verborgen parels' die hij in onze hoofdstad wilde ontdekken. Maar als het opzet van dit programma is om de kijker nieuwe oorden te laten ontdekken, dan kom je van een kale reis terug.

Elk jaar steken 30.000 Marokkanen de Straat van Gibraltar over om Spanje op illegale wijze binnen te komen. Onder hen worden 14.000 onderschept en teruggestuurd, 1.000 verdrinken en 15.000 weten over te steken. In Quand les hommes pleurent, een documentaire uit 1999, toont filmmaker Yasmine Kassari hoe deze mannen verstrikt raken in de illusie van een paradijselijk Spanje, en het bittere lot van enkele van hen. Twintig jaar na de release van de film blijft het onderwerp nog even relevant.  

Kif Kif sprak met Roberto Bacchilega, artistiek leider van theatercollectief Our Footsteps, over de betekenis en de urgentie van theater door performers met een vluchtachtergrond. En over het belang van de activistische boodschappen die zij brengen om te blijven geloven in een wereld vol solidariteit en menselijkheid. 

(Foto: © Melanja Palitta | BalansLaB)

Bij de Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen van vandaag is er, na een lange periode van verrechtsing van het hele politieke spectrum, eindelijk een sociale, dekoloniale, anti-imperialistische en intersectionele optie. De onverbiddelijke systeemkritiek van de nieuwe partij BIJ1 - opgericht door activist Sylvana Simons - laat zien dat een gelijke en inclusieve samenleving geen utopie is. Er is slechts een ontmanteling van de bestaande machtsstructuren nodig. 
 

Duinkerke, 7 maart. Na vandaag zou ik het liefst even zwijgen. In stilte verwerken wat ik zag. De vermoeidheid en de ontgoocheling van mensen in Duinkerke: de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk is gisteren weer niet gelukt. De veerkracht en de hoop: vanavond opnieuw proberen, misschien hebben we een kans. De verschrikkelijke onmenselijke omstandigheden, gecamoufleerd door de winterse zon. Het went niet. Het went nooit. 

Voetbal is in principe een van de meest democratische sporten ter wereld; het enige dat je nodig hebt om het te spelen is een bal. Maar volgens theatermaker Haider Al Timimi is de professionele voetbalwereld die gemeenschapsvormende kracht kwijtgeraakt. In de plaats daarvan is ze verworden tot een hyperkapitalistich, racistisch en machistisch systeem. “Door al onze frustraties te uiten in het voetbal, kunnen we ons kapitalisme – dat we zelf niet meer onder controle hebben – nog even volhouden”, aldus Al Timimi. Hij maakte er de voorstelling De Barbaren over.

Adama heeft geen verblijfspapieren. Hij woont al 12 jaar in Brussel en probeert te begrijpen waarom de levensomstandigheden zo moeilijk blijven. Hij heeft toch ook rechten? Hij is niet alleen, het aantal sans-papiers wordt in België geschat op 150.000. We mogen even meekijken achter de schermen van zijn leven. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) is een verklaring die op 10 december 1948 is aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties om de rechten van de mens te omschrijven. Ze bestaat uit dertig artikelen, en alle lidstaten van de Verenigde Naties worden geacht de verklaring te onderschrijven.