Al sinds de jaren 2000 staat Grande-Synthe, een gemeente van Duinkerke, bekend bij mensen op de vlucht. Ze wagen er dagelijks de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk. Er vormen zich kampen, de omstandigheden zijn hard. Zoals veel vrijwilligers rijdt Pat er regelmatig heen vanuit België om hulpgoederen te verdelen. Hij doet dit al jaren.

Soms schrijft hij een post op sociale media waarin hij ventileert, filosofeert, beschrijft en reflecteert. We blikken regelmatig samen met hem terug, in een overzicht dat tot nadenken stemt.

De manier waarop de coronapandemie racisme en xenofobie aanwakkert, laat goed zien dat racisme nog steeds een structureel probleem is in onze samenleving. Want net als het eigenlijke virus, bleef ‘coronaracisme’ niet beperkt tot één specifieke locatie. Je treft het ondertussen aan in verschillende contexten.

Sinds ik terug ben van de kampen op de Griekse eilanden, waar ik voornamelijk met kinderen werkte in 2016, steek ik wekelijks een kaars aan. Die kaars staat in een lege ronde viskom, de bodem bedekt met kiezels en schelpen. Het is eigenlijk een replica van een strand in een visbokaal.

De impact van het coronavirus in Europa is groot. De genomen maatregelen hebben een verregaande impact op het sociale en economische leven. Deze maatregelen zouden echter niet mogen betekenen dat we onze menselijkheid verliezen. Deze dagen zien we onwaarschijnlijk veel solidariteit tussen gewone mensen. Op het niveau van de nationale en internationale politieke leiders ziet dat er echter helemaal anders uit. In plaats van de gezondheid en de rechten van kwetsbare groepen mensen voorop te stellen, worden zij juist alleen maar in nog grotere problemen gedreven. Deze politieke beslissingen betekenen een groot gevaar voor de volksgezondheid en voor de menselijkheid van onze samenlevingen.

Wie de hedendaagse politiek van nabij volgt, krijgt soms het gevoel in een soort spiegelpaleis te leven. De beeldvorming lijkt vaak reëler dan de realiteit. Politiek wordt immers niet zozeer bepaald door de concrete zorgen van mensen en wel door mediadebatten die politiek voorstellen alsof het sportwedstrijden zijn: twee kampen worden tegenover elkaar losgelaten om vervolgens te zien hoeveel punten ze scoren bij het publiek. Maar wie er ook ‘wint’, zelden wordt er iets gedaan aan de werkelijke noden van de burgers. Anders gezegd: onze democratie is niet langer een debat van reële politieke ideologieën, maar eerder een theater. In februari publiceerde Thomas Decreus daarover het boekje Spektakeldemocratie.

Met Alleen de bergen zijn mijn vrienden weekte de Koerdische dichter en journalist Behrouz Boochani heel wat emoties los. Het boek werd bekroond met de belangrijkste Australische prijzen, zoals de Victorian Prize for Literature en de Australian Book Industry Award, wat je gerust als een opgestoken middelvinger kan zien naar de regering van het land in brand. Die regering weerde bootvluchtelingen en stopte ze weg op Manus, een eiland in de Stille Oceaan. Maar Boochani doorbrak die stilte. Met niet meer dan een smartphone produceerde hij een ooggetuigenverslag dat het oord van verderf wereldkundig maakte.

Al sinds de jaren 2000 staat Grande-Synthe, een gemeente van Duinkerke, bekend bij mensen op de vlucht. Ze wagen er dagelijks de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk. Er vormen zich kampen, de omstandigheden zijn hard. Zoals veel vrijwilligers rijdt Pat er regelmatig heen vanuit België om hulpgoederen te verdelen. Hij doet dit al jaren.

Soms schrijft hij een post op sociale media waarin hij ventileert, filosofeert, beschrijft en reflecteert. We blikken regelmatig samen met hem terug, in een overzicht dat tot nadenken stemt.

In de theatervoorstelling Our Footsteps brengen meer dan twintig spelers op abstracte en poëtische wijze, de omstandigheden van vluchtelingen met en zonder papieren in Nederland en de rest van Europa onder de aandacht. De meeste performers in het theaterstuk hebben zelf een recente migratie- en vluchtelingenachtergrond. Daarom luidt de algemene boodschap van de voorstelling: het is tijd om te stoppen met 'nieuwkomers' als problematisch en lastig te zien.

Amina Belôrf publiceert haar eerste bundel bij EPO, een halve eeuw nadat  haar vader Mohamed naar België kwam als gastarbeider. Een bundel met tedere, breekbare poëzie. Over de stilte als een deken, wuivende windmolens en de zucht naar vleugels. Buiten gedichten schrijft Amina ook proza. We zetten de deur even op een kier.

Zijn de kinderen van migranten even (on)welkom als hun ouders in de lidstaten van de Europese Unie? Hoewel het stichten van een gezin een universeel mensenrecht is (artikel 16), zijn er processen aan het werk die migranten al dan niet bewust ontmoedigen kinderen te krijgen.

Mohamed Ridouani kan zich al een jaar burgemeester van Leuven noemen. De Vlaamse media introduceerden hem als “de eerste allochtone burgemeester”. Maar wie is de man die de sjerp van de Leuvens icoon Louis Tobback overnam en de harten van de Leuvenaars wist te veroveren?

Op 3 februari ontving de Amerikaanse professor Kimberlé Crenshaw een eredoctoraat aan de KU Leuven voor haar baanbrekend theoretisch werk rond gelijkheid en discriminatie. Ze ontwikkelde het begrip 'intersectionaliteit', dat discriminatie beschrijft die voortvloeit uit meer dan één kwetsbaarheid, zoals een combinatie van ras en gender. In dit interview maakt ze duidelijk waarom het begrip nog steeds uitermate relevant is.