Met Alleen de bergen zijn mijn vrienden weekte de Koerdische dichter en journalist Behrouz Boochani heel wat emoties los. Het boek werd bekroond met de belangrijkste Australische prijzen, zoals de Victorian Prize for Literature en de Australian Book Industry Award, wat je gerust als een opgestoken middelvinger kan zien naar de regering van het land in brand. Die regering weerde bootvluchtelingen en stopte ze weg op Manus, een eiland in de Stille Oceaan. Maar Boochani doorbrak die stilte. Met niet meer dan een smartphone produceerde hij een ooggetuigenverslag dat het oord van verderf wereldkundig maakte.

In het Archief van verloren kinderen zoekt Valeria Luiselli een nieuw soort realisme op waarin ze haar research rond migratie verwerkt. Floris Cavyn maakt duidelijk hoe ze doorheen haar verhaal ook antwoorden wil bieden op hedendaagse vraagstukken.

András Forgách ontdekte dat zijn moeder tussen 1975 en 1985 voor de geheime dienst van het communistische regime in Hongarije werkte. Ze deelde informatie over mensen die zowel dichtbij als ver van haar af stonden. Zelfs over haar eigen kinderen. Hij schreef er een boek over.

Niet alleen in ons land ellebogen politici zich naar de headlines om met de stelligste en meest gevatte oneliner een punt te maken over migratie. Heel Europa is in hetzelfde bedje ziek. Zo ook in Tsjechië, thuisland van het veronderstelde literaire wonderkind Marek Šindelka.

The Beekeeper vertelt de verhalen van vrouwen die door Daesh werden ontvoerd. Dunya Mikhail, zelf een vluchtelinge ten tijde van het Saddam regime, breit de verschillende verhalen tot een geheel. Floris Cavyn beschrijft hoezeer het boek hem naar de keel greep.

Met De blinde uil schreef Sadegh Hedayat een bevreemdend boek dat in de jaren 1950 door elke Iraanse intellectueel werd gelezen, maar evengoed werd doodgezwegen. Liefde en dood, twijfels en verlangen. De thema's zijn niet licht, maar Hedayat verwerkt ze in een genadeloos meesterwerk.