Is een kunstenaar dan iemand die los van de maatschappij staat?
Michaël Borremans zijn tentoonstelling opent vandaag dan toch in Tel Aviv. In De Morgen tracht de schilder zijn positie als kunstenaar op aanmatigende wijze goed te praten. Dat gaat zo: “Ik ben kunstenaar, geen activist of wereldverbeteraar. Wat verwacht iedereen toch? Dat ik hier met premier Netanyahu ga proberen spreken om hem op andere gedachten te brengen? Wat een pretentieuze onzin. Ik engageer me voor de kunst. Dat is al een zeer groot engagement. Naar mezelf toe, maar ook naar de buitenwereld. Ik ben hier om te exposeren, niet op vredesmissie."
Is een kunstenaar dan iemand die los van de maatschappij staat? Als we voor een goed begrip van zijn verdedigingsrede kunst met sport vervangen, krijgen we:
"Ik ben sportman, geen activist of wereldverbeteraar. Wat verwacht iedereen toch? Dat ik hier met premier Netanyahu ga proberen spreken om hem op andere gedachten te brengen? Wat een pretentieuze onzin. Ik engageer me voor de sport. Dat is al een zeer groot engagement. Naar mezelf toe, maar ook naar de buitenwereld. Ik ben hier om te sporten niet op vredesmissie."
Toch gaan de Rode Duivels bijvoorbeeld niet naar Israël, ook al geven ze officieel 'veiligheid' als reden op. Nog een voorbeeld: toch was het voor de Australische hardloper Peter Norman geen beletsel om tijdens de olympische spelen in Mexico in 1968 solidair aan de zijde van Tonny Smith en John Carlos te staan, toen ze tijdens de medaille-uitreiking op het erepodium de Black Power-groet uitbrachten. Peter Norman werd daarvoor uit racisme door de Australische heersende klasse jaren geboycot. Na 40 jaar publieke druk, kreeg hij nog niet zo lang geleden postuum eerherstel in het parlement. Voor elke publieke figuur kan zich onverwacht de vraag stellen aan welke kant van de geschiedenis je wil staan.
