De manier waarop de coronapandemie racisme en xenofobie aanwakkert, laat goed zien dat racisme nog steeds een structureel probleem is in onze samenleving. Want net als het eigenlijke virus, bleef ‘coronaracisme’ niet beperkt tot één specifieke locatie. Je treft het ondertussen aan in verschillende contexten.

Wie de hedendaagse politiek van nabij volgt, krijgt soms het gevoel in een soort spiegelpaleis te leven. De beeldvorming lijkt vaak reëler dan de realiteit. Politiek wordt immers niet zozeer bepaald door de concrete zorgen van mensen en wel door mediadebatten die politiek voorstellen alsof het sportwedstrijden zijn: twee kampen worden tegenover elkaar losgelaten om vervolgens te zien hoeveel punten ze scoren bij het publiek. Maar wie er ook ‘wint’, zelden wordt er iets gedaan aan de werkelijke noden van de burgers. Anders gezegd: onze democratie is niet langer een debat van reële politieke ideologieën, maar eerder een theater. In februari publiceerde Thomas Decreus daarover het boekje Spektakeldemocratie.

We gingen in gesprek met professor Jo Van Steenbergen over de scheiding van kerk en staat in de islamitische traditie, over de historische wortels van de scheiding tussen soennieten en sjiieten en over de redenen waarom objectief onderzoek naar de geschiedenis niet vanzelfsprekend is.

Nu de VRT in het oog van de besparingsstorm is terechtgekomen, wordt steeds sterker gedebatteerd over de vraag of de media te links zijn. Kif Kif nam de proef op de som. Onze conclusies liggen in de lijn van vorige onderzoeken, maar we gaan ook een stap verder. Te links of te rechts blijkt geen kwestie, maar we ontdekten wel een ander patroon: wie zich reeds in machtige en geprivilegieerde posities bevindt, komt overmatig aan bod. Kritische tegenstemmen daarentegen, krijgen zeer weinig ruimte.

De roep om meer dialoog en verbinding klinkt luid. Maar weinigen zetten dat om in concrete daden. Het wij-zij denken doorbreken vraagt immers veel durf en doorzetting. Het lijkt slechts een kwestie van een beetje openheid, maar wie werkelijk meer over ‘de ander’ wil weten, zal ook zichzelf in vraag moeten stellen. Want enkel wanneer je in de diepte graaft, kan je schatten vinden. Enis Odaci en Herman Koetsveld leveren daarvan het bewijs in hun nieuwe boek.

In deze aflevering van Koffie met Kif Kif gaan we in gesprek met Nataša Petrešin-Bachelez, de curatrice van de Contour Biennale 9 in Mechelen. De laatste fase van deze biennale gaat dit weekend van start. Allerhande kunstvormen dagen het publiek opnieuw uit om na te denken over de machtsverhoudingen in onze hedendaagse geglobaliseerde samenleving.

Open VLD en CD&V stellen zichzelf voor als de partijen die er de harde kantjes van de N-VA afvijlen in de nieuwe regering. Maar is dat wel zo? Uit hun eigen communicatie op sociale media blijkt iets anders.

De geopolitieke chaos in het Midden-Oosten en de Maghreb is nog lang niet ten einde. Daarenboven heeft die chaos een blijvende impact op de samenleving hier in Vlaanderen. Niet alleen zijn we politiek bij verschillende conflicten betrokken, ze vormen ook brandstof voor de maatschappelijke debatten rond identiteit, religie en cultuur. We gingen over dit alles in gesprek met professor Sami Zemni en probeerden een tussenbalans op te maken.

In haar berichtgeving over de startnota voor de Vlaamse regeringsvorming liet de mainstream media zich jammer genoeg niet van haar meest kritische kant zien. Kif Kif analyseerde in welke mate politiek geroddel de overhand nam op grondige analyse van het politieke beleid.

Ook na het pijnlijke geweld van dit weekend in El Paso, blijkt een kritische blik op de media op zijn plaats. Want objectief racisme werd her en der weer tot een subjectieve kwestie gemaakt.

Naima Charkaoui werkt al enkele jaren intensief rond mensenrechten, kinderrechten, diversiteit en racisme. In februari van dit jaar bracht ze het boek uit Racisme: Over wonden en veerkracht. Kif Kif ging met haar in gesprek over de dagelijkse realiteit van racisme.

In mei 2018 publiceerde Amnesty International een uitgebreid rapport rond etnisch profileren bij de Belgische politie. Het maakte nog maar eens duidelijk dat het thema veel hoger op de politieke agenda moet staan. Veiligheidsdiensten zouden in principe moeten instaan voor je bescherming, dus wanneer net die diensten je op een racistische manier viseren, dan voelt iemand zich als snel onveilig.