Een man stierf na een aanrijding door een auto op een opzettelijk levensgevaarlijk gemaakte oversteekplaats. Dringende medische hulp werd tegengehouden door de Franse politie. Mensen verdronken tijdens de overtocht van Frankrijk naar het Verenigd Koninkrijk. En fascisten organiseerden een 'jacht' op mensen op de vlucht. "Waar blijft de grote verontwaardiging?", vraagt vrijwillig hulpverlener Saar Depuydt zich af. Hier doet ze verslag van haar ervaringen.

Negen jaar geleden reed Saar Depuydt voor het eerst naar Calais om hulp te bieden aan mensen op de vlucht. Op dat moment verbleven daar zo'n 1.000 mensen zonder onderdak en in constante angst voor het terugkerende politiegeweld. Dit alles in het kader van een Europees afschrikbeleid om vluchtelingen te 'ontmoedigen' – alsof het een keuze zou zijn. Vandaag is de situatie quasi onveranderd. Honderden mensen wagen elk jaar hun leven om de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk te maken, op zoek naar veiligheid. Saar blikt terug op haar ervaringen in 2024.

Vrijwillig hulpverlener Saar Depuydt doet verslag uit de geïmproviseerde vluchtelingenkampen rond Duinkerke, waar mensen door de Europese overheden aan hun lot worden overgelaten. Ze valt noodgedwongen in de herhaling met haar pleidooi voor een veilige doorgang en menswaardige opvang voor mensen op de vlucht.

Het is vakantietijd, er valt een stilte op sociale media en in de mainstream media. Toch is de situatie van mensen op de vlucht in Duinkerke allesbehalve verbeterd. De omstandigheden waarin mensen hier moeten overleven blijven hels. De afgelopen maanden bleef ik zoals altijd met grote regelmaat naar de geïmproviseerde kampen gaan.

Terwijl Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi onder het goedkeurend oog van N-VA-kamerlid Theo Francken in de Kamer uitlegt hoe menselijk hij met de hongerstakers zonder papieren is omgegaan, en buiten op straat steeds meer minderjarigen zonder opvang in de kou zitten, duurt ook de permanente humanitaire crisis in Duinkerke voort. Saar Depuydt houdt een dagboek bij van de situatie in de kampen.

Zondag 13 juni -Een prachtige dag met volle zon. Op de distributieplek staat geen enkele auto. Groepjes mensen zitten onder de struiken, beschutting zoekend tegen de zon, wachtend op wat er mogelijk aan hulp komt. We hebben dit keer enkel powerbanks en dekens mee

Vrijwillig hulpverlener Saar Depuydt doet verslag uit de geïmproviseerde vluchtelingenkampen rond Duinkerke, waar mensen door de Europese overheden aan hun lot worden overgelaten. 

Vrijwillig hulpverlener Saar Depuydt doet verslag uit de geïmproviseerde vluchtelingenkampen rond Duinkerke, waar mensen door de Europese overheden aan hun lot worden overgelaten. Ze valt noodgedwongen in de herhaling met haar pleidooi voor een veilige doorgang en menswaardige opvang voor mensen op de vlucht.

Zondag 28 maart - Onderweg, ergens tussen Lille en Duinkerke, krijg ik telefoon: de politie verbiedt ons om voedsel en andere hulpgoederen voor mensen op de vlucht te verdelen op de centrale plek. Gewoon: ‘Hier verdeel je niet.’ Geen uitleg. Een tactiek om het de vrijwilligers moeilijk te maken.

Duinkerke, 7 maart. Na vandaag zou ik het liefst even zwijgen. In stilte verwerken wat ik zag. De vermoeidheid en de ontgoocheling van mensen in Duinkerke: de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk is gisteren weer niet gelukt. De veerkracht en de hoop: vanavond opnieuw proberen, misschien hebben we een kans. De verschrikkelijke onmenselijke omstandigheden, gecamoufleerd door de winterse zon. Het went niet. Het went nooit. 

Op 7 februari trok Saar Depuydt opnieuw naar Duinkerke om ingezamelde spullen te verdelen. Ze zag er hoe enkele mannen in oranje hesjes rond een lege bus stonden te wachten. De mannen bleken mensen op de vlucht de mogelijkheid te geven om naar de noodopvang te gaan. Alleen, ze informeerden hen niet over de noodopvang. Dat is schuldig verzuim, zegt Saar Depuydt.

Op 16 januari was Saar Depuydt opnieuw in Duinkerke. Het sneeuwde en de kou was haast niet uit te houden. Ze zag mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht, die probeerden te overleven in het bos. Met doorweekte schoenen en kleren, vol modder. Dit gebeurt nu, op amper 100 km van Gent, schrijft ze. Maar waar blijft de verontwaardiging over deze mensonterende situatie?