Op 17 oktober trok Saar Depuydt opnieuw naar Duinkerke om spullen te verdelen aan mensen in het geïmproviseerde kamp. Daar ontmoette ze een klein meisje, net aangekomen met haar ouders en broertje. Op het einde van de dag schreef ze het meisje een brief.

Vijf jaar geleden was ik voor het eerst in 'de jungle van Calais'. Een eye-opener van jewelste. Een onuitwisbare en ingrijpende ervaring. Vijf jaar geleden was de situatie van mensen op de vlucht al onmenselijk. In Calais zaten zowel mensen die naar Engeland wilden en elke nacht hun kans waagden als mensen die asiel hadden aangevraagd in Frankrijk maar in verschrikkelijke omstandigheden op een plekje in een opvangcentrum wachtten. De grote 'jungle' verdween, maar de mensen op de vlucht verdwenen niet.

Afgelopen zaterdag 15 augustus vertrokken Saar Depuydt en een groepje vrienden weer naar Duinkerke. En opnieuw schreef zij erover. Ze vraagt zich telkens weer af: hoe kun je de wanhoop van mensen in woorden vatten?

Samen met een groepje vrienden ga ik elke maand twee keer naar Duinkerke om hulp te bieden aan vluchtelingen die daar, ondanks de vele ontruimingen, nog steeds verblijven. Nu alleen onder nog zwaardere omstandigheden.