Hoe ziet de wereld eruit zonder racisme? Hoe komen we tot zo’n wereld? Documentairemaker Ikenna Azuike onderzoekt dit in zijn documentaire ‘De post-racistische planeet’, die je online gratis kan bekijken.
Habiba Boumaâza zocht Playmobil poppetjes van kleur. Ze vond stereotype figuurtjes van onverzorgde piraten, Native Americans met hoofdbanden, sultans met zwaarden, en... een zwart poppetje met witte armen.
"Juffrouw, waarom is dat meisje zo vuil?"
"Juf, dat potlood is niet huidskleur. Het is bruin."
"Die is geen Zwarte, die is een n****."
"Soundous heeft te lang in de zon gelegen."
"Ik ben niet geel, ik ben lichtbruin."
"‘Papa!’ roept Hannes, een geadopteerde zwarte kleuter, als Zwarte Piet de klas binnenkomt."
Als kleuters dergelijke uitspraken doen, zijn we geneigd om ze af te wimpelen (‘ze weet niet wat ze zegt’), de schuld bij de ouders te leggen (‘dat hebben ze vast thuis gehoord’) of snel en algemeen af te keuren (‘dat mag je niet zeggen, dat is niet lief’). We veronderstellen dat kleuters opgroeien tot onbevooroordeelde volwassenen als we ‘er’ niet over praten. In tegenstelling tot wat we veronderstellen zijn kleuters niet ‘kleurenblind’.
Als het gaat over racisme – of breder over etnische en culturele diversiteit – denken mensen vaak in een tweedeling. Aan de ene kant heb je mensen met migratieroots, aan de andere kant witte mensen. De werkelijkheid is echter genuanceerder.
Naima Charkaoui, auteur van Racisme: over wonden en veerkracht, gaat in dit artikel in op de situatie van kinderen met dubbele roots waarbij één ouder tot de dominante witte groep behoort en één ouder een migratieachtergrond heeft.