Zie je mij nu?

Onlangs had ik het voorrecht de workshop ‘Opvoeden met racismepijn’ van klinisch psycholoog en systeemtherapeut Birsen Taşpinar bij te wonen. Tijdens de avond ging ze dieper in op de thema’s uit haar nieuwe boek ‘De pijn diep van binnen – Ouders na racisme-ervaringen’.

De besproken thema's, en in het bijzonder de voorbeelden die ze aanhaalde (zoals confrontatie met de politie), zetten me aan het denken en riepen herinneringen op uit mijn professionele leven.

Wat mij daarnaast diep raakte, waren de gezichten in de zaal. Ieder van hen bevestigde met hun blik hoeveel verdriet er meegedragen wordt. De littekens van racismepijn dragen we allemaal diep in ons, vaak verborgen voor de buitenwereld; omdat we een harnas aandoen zodat we niet onderscheiden worden van de rest. Geïnspireerd door deze avond, heb ik het volgende gedicht geschreven. 

Zie je mij nu?

Wat weerspiegelt de blik
die me peilt, zo diep?

Het oog van de mensheid tast naar de rand,
maar ons innerlijke zicht is versperd.
De tranen zijn het zout
van de gedeelde wond
die wij in stilte dragen.

Wij drinken allen uit de rivier van vergif.
Haar stroom ontspringt niet uit onze kern.
Het sijpelt als oud residu
uit de barsten van tijd,
een bittere olie die de geest bevlekt.

Ik laat de zware huidmantel
van mijn schouders glijden.
Ontvang deze in de palm van jouw begrip.
Draag mijn ontblote waarheid,
en ontmoet het Licht van onze ziel.

Zie je mij nu?

Ik omarm de scheuren in jouw aarden vat.
Wij zijn allemaal verwond,
maar niet gedoofd.

Neem mijn hand,
samen gaan we in verbinding
en ankeren in de Liefde.
De onverwoestbare grond
die ons draagt.